In 2006 heeft de Raad voor Volksgezondheid een bovengrens van 80.000 euro per gewonnen levensjaar voorgesteld. Twee jaren in matige gezondheid gelden dan als 1 jaar. Als een behandeling duurder zou uitvallen dan 80.000 euro per gewonnen jaar, zou die in principe niet worden vergoed, tenzij er een heel goede redenen voor waren.
Minister Edith Schippers heeft de Tweede Kamer laten weten dat zij niet gelukkig is met een bovengrens voor dure behandelingen.
Het Zorginstituut pleitte er onlangs voor om kosteneffectiviteit wettelijk te verankeren als criterium bij het vaststellen van het basispakket. Dat betekent dat een niet-kosteneffectieve behandeling niet automatisch buiten het pakket valt, maar dat er in zo'n geval kritischer naar wordt gekeken. Is er sprake van een zeldzame aandoening of een weesgeneesmiddel? Brengt de aandoening risico's met zich mee voor de volksgezondheid?
Over een aantal criteria die in beeld komen is nog veel onduidelijk. Over sommige vragen moet een maatschappelijk debat gevoerd worden. Bijvoorbeeld: mag worden meegewogen of mensen zelf "schuld" hebben aan hun ziekte, bijvoorbeeld een leven lang roken? Mag worden gekeken naar iemands bijdrage aan de samenleving? En mag iemands sociale rol meetellen? Een vrijgezel van 65 gaat het in zo'n geval verliezen van de moeder van een jong gezin. Zijn dit soort criteria niet ethisch onaanvaardbaar?
Toch zal er in de toekomst soms nee gezegd moeten worden tegen mensen die nog behandeld kunnen worden.
--------------------------------------------------------
Geraadpleegde bronnen: NRC, 14 november 2015, De Grote Vraag, Floor Rusman en PGOsupport.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten